60 seconden met: Thijs Verasdonck

60 seconden met: Thijs Verasdonck – docent Grieks & Latijn

Op het Gymnasium Apeldoorn werkt Thijs Verasdonck als docent Grieks en Latijn. Zijn lessen gaan niet alleen over stoffige grammatica en exacte vertalingen, maar vooral over de vragen en antwoorden die in antieke teksten besloten liggen. De klassieke auteurs schreven over vriendschap, verlies, ambitie, verantwoordelijkheid, liefde en rechtvaardigheid — thema’s die, hoe oud ook, direct aansluiten op wat leerlingen vandaag de dag meemaken. Zijn vakken zijn daarmee een plek waar je niet alleen kennis opdoet, maar bovenal perspectief ontwikkelt.

Toen Thijs zelf op de middelbare school zat, kwam hij erachter dat een docent het verschil kan maken. Niet door grammatica tot in perfectie over te brengen, maar door te laten zien welke denkwijzen, emoties en ideeën schuilgaan in de verhalen. “Mijn docent liet mij zien dat het niet om de taal alleen gaat,” zegt hij. “Het gaat om wat die taal onthult.” Dat inzicht vormde zijn vertrekpunt om zelf les te gaan geven.

“Zelfverrijking is geen bijproduct, het is het doel”
De vraag die hem vaak wordt gesteld, is wat het nut van Grieks en Latijn is. Thijs begrijpt de vraag, maar draait hem liever om. Waarom moet in onze Hollandse nuchterheid toch altijd alles nut hebben? Moet een vak direct toepasbaar zijn om waardevol te zijn? Waarom zouden we niet juist aandacht en tijd steken in de onderwerpen die ons ruimte bieden over onszelf als mens na te denken?! Het volgen van Grieks en Latijn zal er niet direct toe leiden dat je leert iemand te genezen, of een fiets te repareren, maar het heeft een andere functie: het verruimt hoe je naar jezelf en naar de samenleving kijkt.

Op de tempel van Apollo in Delphi, waar menig Griek heen ging voor de beroemde orakelspreuken, zou in grote letters gestaan hebben:  Γνῶθι σεαυτόν, “Ken uzelf!” Het principe om jezelf beter te leren kennen door zelfreflectie is dus al zo oud als de Grieken zelf. Voor Thijs is dit niet alleen een citaat, maar dagelijkse praktijk. “Ik vind het niet belangrijk dat wanneer ik een leerling jaren later spreek zij mij nog foutloos kunnen uitleggen wat het verschil is tussen een thematische en sigmatische aoristus[1]. Mijn hoop is, dat ze geleerd hebben na te denken over zichzelf en de wereld om hen heen en zich nog altijd blijven afvragen wat de oudheid ze laat zien over mens zijn. Dat is zelfverrijking: niet méér weten, maar anders kijken.”

Gesprekken die ruimte geven om te denken
In zijn lessen nodigt Thijs leerlingen steeds uit om verder te denken dan de tekst alleen. In klas 6 neemt hij zijn groep mee in de wereld van de Stoïcijnen en hun ideeën over vriendschap. Niet om vast te blijven zitten in abstracte wijsheden, maar als startpunt van een open gesprek: welke kwaliteiten maken een goede vriendschap? Wanneer noem ik iemand eigenlijk een vriend, en wat verwacht ik dan van die relatie?

Met zijn eerste klassen duikt hij in het mythische verhaal van Pandora, nu geplaatst naast moderne AI. Samen onderzoeken ze: wat kunnen we leren van Pandora, de kunstmatig geschapen vrouw uit de Griekse mythologie, wier grenzen onbekend waren en die onverwacht het kwaad in de wereld bracht? Hoe spreken deze oude verhalen tot onze eigen vragen over technologie en verantwoordelijkheid?

De kracht zit niet in het antwoord, maar in de stilte die ontstaat wanneer een leerling even nadenkt. “Als een leerling het lokaal verlaat met een nieuw inzicht over zichzelf, dan heeft de les gedaan wat hij moest doen.”

[1] Een thematische en sigmatische aoristus zijn twee verschillende manieren waarop Griekse werkwoorden hun verleden tijd vormen. Het zijn puur grammaticale vormen, technische details van de taal.

Thijs Verasdonck